บทที่ 4 สัญญาการแต่งงาน
ตอนที่ตระกูลไรซ์ตกลงเรื่องการแต่งงานในตอนแรก พวกเขาได้ยื่นข้อเรียกร้องที่สูงเกินไปลิ่ว ไม่เพียงแต่เรียกสินสอดห้าล้านดอลลาร์ แต่ยังต้องการสิทธิ์ในการโฆษณาของสเตอร์ลิงกรุ๊ปแต่เพียงผู้เดียวอีกด้วย แค่เรื่องนี้เรื่องเดียวก็จะทำเงินให้ตระกูลไรซ์มากกว่าหนึ่งร้อยล้านดอลลาร์ต่อปี
หากไม่ใช่เพราะคำทำนายของหมอดูที่ว่าลูกสาวตระกูลไรซ์จะช่วยให้วิลเลียมหายดีได้ ไอรีนคงไม่มีวันยอมตกลงกับการแต่งงานครั้งนี้
แต่เมื่อดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว เด็กสาวคนนี้กลับมีทักษะทางการแพทย์ที่ไม่ธรรมดาเลย เพียงการรักษาแค่ครั้งเดียว เธอก็สามารถระงับอาการของวิลเลียมไว้ได้ ความสามารถของเธอเหนือกว่าริชาร์ดเสียอีก—นับเป็นเรื่องน่าประหลาดใจที่คาดไม่ถึงจริงๆ
“เงินจะมาเทียบกับชีวิตของวิลเลียมได้อย่างไรกัน” ไอรีนสั่งทันที “ให้ฝ่ายกฎหมายส่งสัญญาไปให้ตระกูลไรซ์เดี๋ยวนี้เลย”
“คุณแม่พูดจริงเหรอคะ จะยกให้ตระกูลไรซ์จริงๆ เหรอคะ” น้ำเสียงของวิกตอเรียสูงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
ไอรีนตวัดสายตาไม่พอใจมองเธอ “ตระกูลสเตอร์ลิงไม่เคยผิดคำพูด”
วิกตอเรียถึงกับอึ้งไป เธอหวังจะยุยงให้ไอรีนโกรธตระกูลไรซ์ แต่กลับได้ผลตรงกันข้าม เมื่อไม่รู้จะไประบายความหงุดหงิดที่ไหน เธอจึงหันไปจ้องอเล็กซานเดอร์เขม็ง
อเล็กซานเดอร์ที่ตกเป็นเป้าระบายอารมณ์ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง เขาแกล้งทำเป็นโทรศัพท์แล้วเดินเลี่ยงออกไป
ไอรีนหันมาตบแขนของแอนนาเบาๆ “ไม่ต้องกังวลนะหนู ในเมื่อตระกูลไรซ์รักษาสัญญาโดยการส่งตัวหนูมา ตระกูลสเตอร์ลิงก็จะดูแลหนูอย่างดีแน่นอน”
แอนนาถึงได้รู้ว่าดูเหมือนตระกูลไรซ์จะไม่ได้แจ้งกับตระกูลสเตอร์ลิงว่าเธอมาแทนเมแกน “คุณผู้หญิงสเตอร์ลิงคะ มีเรื่องที่ฉันต้องชี้แจงค่ะ ฉันชื่อแอนนา ไรซ์ เป็นพี่สาวของเมแกนค่ะ”
เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของไอรีนก็เคร่งขรึมลง
“หมายความว่ายังไง”
วิกตอเรียร้องแทรกขึ้นมา “ตระกูลไรซ์มีลูกสาวคนเดียวนี่! แล้วเธอโผล่มาจากไหน”
“แม่ของฉันเป็นภรรยาคนแรกของคุณพ่อค่ะ เมแกนกับฉันเป็นพี่น้องต่างมารดา” แอนนาอธิบาย
“ก็ดีเลย! ตระกูลไรซ์นี่กล้าดีจริงๆ ที่แอบสลับตัวเจ้าสาว!” วิกตอเรียดีใจจนเนื้อเต้น เธอกำลังกังวลว่าจะหาทางกำจัดแอนนาได้อย่างไร และตอนนี้โอกาสก็มาถึงแล้ว
อเล็กซานเดอร์กลับมาหลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ วิกตอเรียชี้ไปที่แอนนาแล้วพูดว่า “ที่รัก ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เมแกน ตระกูลไรซ์พยายามจะหลอกเรา”
อเล็กซานเดอร์เข้าใจในทันที “ลูกสาวตระกูลไรซ์คนนั้นมีดีแค่หน้าตาแต่ไร้สมอง มิน่าล่ะผมถึงว่าทำไมจู่ๆ เธอถึงกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ไปได้”
ขณะที่เขากำลังพูดอย่างออกรส วิกตอเรียก็หยิกเข้าที่เอวของเขาอย่างแรง
“โอ๊ย!” อเล็กซานเดอร์ร้องลั่น “ที่รัก คุณหยิกผมทำไม ผมไม่ได้โกหกนะ! เด็กตระกูลไรซ์คนนั้นไม่มีปัญญา—”
ในที่สุดอเล็กซานเดอร์ก็สังเกตเห็นไอรีนกำลังจ้องมองเขาอย่างเย็นชา เขาจึงรีบหุบปากลงอย่างเจื่อนๆ “คุณแม่ครับ อย่ามองผมแบบนั้นสิครับ ลูกสาวตระกูลไรซ์คนนั้นไม่ได้เรื่องจริงๆ นะครับ คุณแม่ต่างหากที่ยืนกรานเรื่องการแต่งงานครั้งนี้ ไม่ใช่ผม”
“พวกเธอทุกคนเงียบเดี๋ยวนี้!” ไอรีนหันไปมองแอนนา “แอนนา แล้วหนูล่ะมีความเห็นว่ายังไงกับการแต่งงานครั้งนี้”
ใบหน้าของแอนนายังคงสงบนิ่ง “ฉันยินดีที่จะแต่งเข้าตระกูลสเตอร์ลิงค่ะ”
“นึกอยากจะแต่งก็แต่งได้ง่ายๆ งั้นเหรอ เธอเห็นตระกูลสเตอร์ลิงเป็นอะไรกัน”
เมื่ออเล็กซานเดอร์พูดแทรกขึ้นมาอีกครั้ง ไอรีนก็กระแทกไม้เท้าลงบนพื้นอย่างโกรธจัด “หุบปาก! ถ้าพูดอีกคำเดียวก็ไสหัวออกไป!”
อเล็กซานเดอร์รีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองด้วยความกลัว
ไอรีนมองไปที่แอนนา “ดีมากจ้ะ ในเมื่อหนูเต็มใจ ก็อยู่ที่นี่ต่อไปได้ แต่มีเงื่อนไขข้อหนึ่ง...หนูต้องดูแลวิลเลียมให้ดี”
“ค่ะ คุณผู้หญิงสเตอร์ลิง” แอนนารับคำอย่างง่ายดาย
“ทำไมยังเรียกย่าว่าคุณนายสเตอริงอยู่อีก”
แอนนาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงเอ่ยอย่างไม่แน่ใจนัก “คุณย่าคะ?”
“ดีมาก ต่อไปนี้เธอคือหลานสะใภ้ของตระกูลสเตอริง ถ้าใครมารังแกเธอ บอกย่า แล้วย่าจะจัดการให้เอง!”
ไอรีนพยักพเยิดให้สาวใช้ที่อยู่ด้านหลัง ซึ่งรีบนำกล่องเครื่องประดับออกมา เมื่อเปิดออก ด้านในคือชุดเครื่องประดับที่งดงามวิจิตร
ดวงตาของวิกตอเรียเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา เครื่องประดับชุดนี้มาจากของสะสมราชวงศ์แอนโดเรียน เคยมีคนเสนอราคาให้ถึงหลักร้อยล้าน แต่ก็ไม่สามารถซื้อมันไปจากไอรีนได้
นี่นางจะยกมันให้แอนนาจริงๆ หรือ
ไอรีนผลักกล่องเครื่องประดับไปทางแอนนา “แอนนา นี่คือของขวัญต้อนรับจากย่า รับไปสิ ต่อไปนี้ ที่นี่คือบ้านของหนู”
“ขอบคุณค่ะ คุณย่า”
เมื่อเห็นแอนนารับของไป วิกตอเรียก็ไม่อาจควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป เธอหันไปถลึงตาใส่อเล็กซานเดอร์อย่างเกรี้ยวกราด
เมื่อได้รับสายตาของเธอ อเล็กซานเดอร์ก็รีบกระโดดเข้ามาคัดค้านทันที “คุณแม่ครับ เราจะให้ของชิ้นนี้กับเธอไม่ได้!”
ไอรีนมองเขาอย่างไม่พอใจ “ถ้าไม่ให้เธอ แล้วจะให้เมียของแกหรือไง”
“นั่นก็ดีเหมือนกันครับ!”
เมื่อเห็นว่าไอรีนกำลังจะโมโห อเล็กซานเดอร์ก็เพิ่งรู้ตัวว่าเผลอพูดความคิดในใจออกมา เขาจึงรีบแก้ตัว “คุณแม่ครับ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ผมหมายถึง คุณแม่เลือกเมแกนเพราะหมอดูบอกว่าเธอจะนำโชคดีมาให้วิลเลียม แต่เด็กคนนี้ไม่ใช่เมแกนนะครับ!”
“เงียบนะ!” ไอรีนตวาดลั่น “ฉันรู้ว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่”
“ในเมื่อย่ายอมรับหลานสะใภ้คนนี้แล้ว เธอก็คือคนของตระกูลสเตอริง!” ไอรีนสั่งพ่อบ้าน “ไปประกาศให้ทั่วว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณไรซ์คือหลานสะใภ้ของตระกูลสเตอริง ทุกคนต้องให้ความเคารพเธอ”
พ่อบ้านก้มศีรษะลงเล็กน้อย “ครับ คุณผู้หญิงไอรีน สเตอริง”
ไอรีนมองไปที่แอนนา “เดี๋ยวจะมีคนพาเธอไปเดินชมคฤหาสน์”
“ขอบคุณค่ะ คุณย่า”
ความว่าง่ายและอ่อนน้อมถ่อมตนของแอนนาทำให้ไอรีนพอใจมาก เจ้าสาวตัวแทนงั้นหรือ? บางทีนี่อาจเป็นการจัดสรรที่ดีที่สุดจากสวรรค์อย่างแท้จริง
เมื่อได้ยินการตัดสินใจของไอรีน อเล็กซานเดอร์ทำได้เพียงพึมพำ “นี่มันรีบร้อนเกินไป”
วิกตอเรียโกรธจนแทบคลั่ง เธอวางแผนมานานเหลือเกิน กำจัดอุปสรรคต่างๆ นานา วิลเลียมก็หมดสภาพไปแล้วเพราะความพิการของเขา แต่ตอนนี้กลับมีแอนนาโผล่มาทำลายทุกอย่าง!
แล้วยังไงถ้าวิลเลียมจะรับเธอเป็นภรรยา?
ตระกูลสเตอริงไม่ใช่ที่ที่ใครหน้าไหนจะเข้ามาอยู่ได้ง่ายๆ!
เธอสะกดกลั้นความโกรธไว้แล้วเดินเข้าไปหาแอนนาพร้อมรอยยิ้ม “คุณไรซ์ ฉันเป็นป้าของวิลเลียม ยินดีต้อนรับนะ”
แอนนาพยักหน้าเล็กน้อย “สวัสดีค่ะ คุณป้าวิกตอเรีย”
วิกตอเรียยิ้มบางๆ “วันนี้ป้าไม่ได้เตรียมของขวัญต้อนรับมาให้ ต้องขอโทษด้วยนะ ไว้คราวหน้าจะชดเชยให้”
“คุณป้าเกรงใจเกินไปแล้วค่ะ” แอนนาตอบ
“คุณผู้หญิงคะ คุณชายสเตอริงฟื้นแล้วค่ะ” คนรับใช้คนหนึ่งรายงาน
ไอรีนรีบกลับไปที่ห้องนอนของวิลเลียม เมื่อเห็นเขานั่งอยู่บนเตียง เธอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
ปกติแล้ววิลเลียมจะหมดสติไปนานหลังจากอาการกำเริบ การที่เขาฟื้นตัวเร็วขนาดนี้เป็นเพราะแอนนาโดยแท้
“วิลเลียม รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าลูก” ไอรีนถามด้วยความเป็นห่วง
วิลเลียมส่ายหน้า สายตาของเขาจับจ้องไปที่แอนนา สังเกตเห็นผมที่สยายของเธอ พลางนึกถึงตอนที่เธอถอนเข็มฝังเข็มออกอย่างรวดเร็วและจัดการสุนัขพันธุ์โดโก อาร์เจนติโน
สายตาของเขาคมกริบราวกับเหยี่ยวที่กำลังสำรวจเหยื่อ “เธอคือลูกสาวของตระกูลไรซ์?”
อเล็กซานเดอร์รีบพูดแทรกขึ้นมาทันที “วิลเลียม เธอเป็นตัวปลอม! เธอไม่ใช่คุณไรซ์ที่เราจะแต่งงานด้วย ตระกูลไรซ์หลอกลวงเรา!”
เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ม่านตาของวิลเลียมก็หดเล็กลงทันที ประกายความเดือดดาลอันเย็นเยียบพาดผ่านดวงตาของเขา
“บังอาจมาก!” เขาเอ่ย
